(november ’18) Puinportret

                                                   Bij Letters for Home, (iii) in Memory 

Zij herinneren zich niet de kinderen,

het leven nog voor zich, versteend

schuilend in hun moedersschoot,

in de ban van huilende nachtuilen,

het laatste sprookje dat moeder prevelde

over Handley Pages hoogboven Petegem, 

hoe een ronkende Hercules zijn klauwen 

zette in kelders van herfst en honger. 

Zij herinneren zich niet hoe Franse bataljons

vochten om een station zonder sporen.  

Aan de Knok de schokbuis van bloed door

huizen, de vlammen om klamme handen

vanster en stof, een snapshot van een god 

in kleine ogen. Zij herinneren zich niets 

van gebalde vuisten in moeders’ dijen.

Zij zijn killer selfies van te snel herwonnen geluk. 

 Steven Van de Putte